Er is een nieuwe eerste lijn aan het ontstaan. Professionals zoeken vanuit het sociaal domein of het medisch domein samenwerking, afstemming ten bate van de mensen die ze ondersteuning bieden. Het gaat dan over welzijn op recept, over praktijkondersteuners werkzaam bij huisartsen die soms zelfs helpen bij financiën, over wijkverpleegkundigen die indiceren voor de Wmo. En het gaat over meer collectieve initiatieven als de gezonde wijkenalliantie en krachtige basiszorg.
Mary van den Wijngaart (verbonden aan E:M+MA) en Pieter Hilhorst (Ben Sajetcentrum) verkenden in opdracht van het Ministerie van VWS het samenspel. Dat gaat niet vanzelf, zo laat ook hun onderzoek zien. Financiële schotten, juridische belemmeringen, versnippering door marktwerking, professionals die vanuit hun opleiding en ervaring anders kijken naar dezelfde patiënt of cliënt; het kan allemaal in de weg zitten.
Verkenning
De meest opvallende belemmerende factor die ze noemen, typeren ze als ‘ongelijke verhoudingen’. In Samenwerking sociaal en medisch domein. Een verkenning beschrijven ze ter illustratie de botsing tussen een sociaal werker en een psychiater wanneer de eerste een psychose vermoedt bij een cliënt en de psychiater zich vervolgens afvraagt wat de sociaal werker daar nou van kan weten. Maar de disbalans tussen sociaal en medisch domein kent meerdere gezichten, legt Hilhorst uit: “In de relatie tussen huisartsen en sociaal werkers zie je de ongelijkheid in de prioritering. De agenda van de huisarts is leidend, die bepaalt. Die zegt dat zijn of haar praktijk zo ontzettend druk is en dat ze wel iets willen doen, maar alleen als het past. Een huisarts sluit niet snel aan bij een project waarvan de meerwaarde voor hem niet heel helder is. En die heeft de positie om dat doen. Dat kun je niet spreken van echt samenwerken.”
Jet hele artikel lezen? Download het hier!