In het IZA worden mentale gezondheidscentra genoemd. “Breburg is ermee begonnen, maar dat is slechts één voorbeeld”, zegt ze, “er zijn ook heel veel andere goede voorbeelden van samenwerking in het land en daarop kunnen we voortbouwen. Er is nog veel onduidelijkheid over de vraag wat een mentaal gezondheidscentrum precies moet zijn. Sommige ggz-aanbieders nemen het heel erg letterlijk: een gebouw, mensen aannemen. Wij zien het echt anders. Voor ons is het de verbinding tussen de huisarts, het sociaal domein en de ggz, om met een bredere blik naar deze patiënten te kunnen kijken. En dus geen nieuwe laag ertussen in de ggz, want daar hebben we nu juist geen behoefte aan. En ook geen inloophuis voor lichte problematiek binnen de ggz-aanbieders. Die horen zich immers juist met de zware ggz-problematiek bezig te houden.” De lichte problematiek moet bovendien niet allemaal gemedicaliseerd worden, voegt ze hieraan toe. “De gesprekken in een mentaal gezondheidscentrum kunnen ook plaatsvinden bij de herstelacademie van de gemeente of in de huisartspraktijk”, zegt ze. “Het moet echt anders dan we nu soms zien dat erover wordt gesproken. De kunst is ook die ggz-aanbieders en De Nederlandse ggz hiervan te overtuigen. Dat is nog een uitdaging.”
Aan deze stellingname ligt de visie Huisartsenzorg voor patiënten met psychische problematiek ten grondslag die in het najaar van 2022 is verschenen. De kern van deze visie is dat huisartsen en poh-ggz de ruimte moeten blijven houden om psychische zorg te verlenen die past binnen de huisartsenzorg. Samenwerking met, en de mogelijkheid om te kunnen verwijzen naar, de ggz en het sociaal domein zijn hierbij essentieel. “Die visie is bedoeld om duidelijkheid te geven over hoe de processen moeten verlopen”, zegt Den Boer.
Het hele artikel lezen? Download het hier!