Het verhaal begint ongeveer drie jaar geleden, in het begin van de coronacrisis. De nu 38-jarige Robijn is zwanger van een tweeling die ze zelfstandig gaat opvoeden. Ze woont in Utrecht en reist naar Marokko voor een werkafspraak, die ze wil combineren met een korte vakantie. “Ik ben universitair afgestudeerd als kinderpsycholoog en orthopedagoog en werk daarnaast als bijzonder curator en mediator. Mijn specialisme is ‘samen gescheiden opvoeden’, onder andere wanneer een partner in het buitenland verblijft. Dit heb ik jarenlang als ondernemer gedaan, waarbij ik onder andere vaak door rechtbanken werd ingezet.”
Eenmaal in Marokko gaan vanwege corona de grenzen dicht. Noodgedwongen verblijft ze er vijf maanden. Dat leidt tot kafkaëske ontwikkelingen. De gemeente Utrecht schrijft haar uit omdat ze niet reageert op per post bezorgde brieven. In Marokko lukt het haar niet om zaken recht te trekken. Als ze weer terug in Nederland is, blijkt dat ze haar staatsburgerschap heeft verloren. Een bizar verhaal, maar het blijkt meer mensen te overkomen die langere tijd in het buitenland verblijven. “En dan heb je echt nergens recht op. Geen uitkeringen, geen toeslagen, geen zorgverzekering, geen TOZO-coronasteun. Toen mijn kinderen geboren waren, kon ik ze niet eens bij de gemeente aangeven. We bestonden niet.”
Het hele artikel lezen? Download het hier!
“Als je arm bent word je niet vertrouwd”
Je bent hoogopgeleid, slim, welbespraakt en werkt succesvol als zelfstandige. Door een combinatie van (veel) pech en (veel) bureaucratie word je opeens ‘arm’. Wat doet dat met je? Van wie krijg je hulp? En hoe gaan instanties met je om? Robijn de Brabander vertelt wat haar overkwam en hoe ze er stap voor stap weer bovenop komt.
