Het systeem klopt niet, stelt Canoy. Voor mensen met relatief eenvoudige ggz-problematiek is wel een behandeling voorhanden, maar de patiënten met complexe problematiek lopen tegen gesloten deuren aan. “Zij zijn onvoldoende lucratief voor de ggz-aanbieders en worden van het kastje naar de muur gestuurd”, zegt hij. “De huisarts ziet ze steeds weer terugkeren in zijn spreekkamer. En die kan weinig voor ze betekenen, want het ontbreekt hem aan instrumentarium hiervoor. Het gevaar is dat huisartsen soms maar onderdiagnosticeren in de hoop dat de patiënt dan wel ergens in de ggz wordt geplaatst en daar na de correcte diagnosestelling alsnog de juiste behandeling krijgt.”
Het is een perfide systeem, concludeert Canoy: de mensen die de hulp het meest nodig hebben, komen het moeilijkst binnen. “Deze mensen zijn al moeilijk te behandelen op het moment dat ze zich voor behandeling melden. Maar als ze daar vervolgens een jaar op moeten wachten wordt dat alleen nog maar veel erger. Dan ligt bovendien op de loer dat ze in de tussentijd zichzelf of anderen schade toebrengen of zelfs suïcide plegen. Een jaar moeten wachten op een behandeling op maat is echt verschrikkelijk. Terwijl een patiënt die wel de juiste behandeling krijgt nog een heel goed leven kan hebben. Zeker als het om jonge mensen gaat is dit een enorm maatschappelijk probleem.”
Hele artikel lezen? Download het hier!
Het ministerie van Financiën zit de ggz in de weg
Eén van de eisen die de huisartsen stelden in de actieweek die ze op 1 juli afsloten met een demonstratie op het Haagse Malieveld was: de wachtlijsten in de ggz moeten worden aangepakt. Volgens hoogleraar gezondheidseconomie aan de VU Marcel Canoy is dit het meest acute van de problemen die de huisartsen benoemen. En het is niet de ggz-sector of het ministerie van VWS dat de oplossing in de weg zit, maar het ministerie van Financiën.
