Als iemand suïcide overweegt en daarbij in de ggz belandt, ontstaat een complexe situatie. De hulpverlening wil koste wat het kost het sterven voorkomen, de cliënt wil het tegenovergestelde en de naaste weet vaak niet hoe hij tussen deze twee polen dient te laveren. Ontbrekende ervaring met ggz maakt deze uitdaging nog groter.
Dit plaatst de naaste min of meer buitenspel, vindt Wiersma. “Naasten vormen een nauwelijks ontgonnen hulpbron bij suïcidaliteit”, zegt hij. “In tegendeel, zodra professionele hulp gezocht wordt, zien ze vaak hoe de professionele hulpverlening de hulp voor de dierbare overneemt. De naaste blijft met vragen achter en kan de ervaringskennis niet kwijt die voor de professional van belang is. Er is een duidelijk gebrek aan informatie bij professionals over hoe zij naasten actief kunnen ondersteunen of laten ondersteunen. Ook is vaak geen kant-en-klare informatie beschikbaar voor de naaste over hoe het proces van professionele hulpverlening verloopt.”
Hele artikel lezen? Download het hier!
De brug naar morgen
De ervaringen met de hulpverlening voor en na de suïcide van zijn vrouw brachten Antwan Wiersma ertoe een stichting op te richten die aandacht vraagt voor structurele verbetering van deze hulpverlening. Zijn missie is het behartigen van belangen van naasten bij suïcidaliteit en nabestaanden na een zelfdoding.
